Plots moest Kristina (48) rosse centjes bijeenzoeken om een brood te kopen

Passieve zelfmoord

“Ik heb in mijn leven al verschillende watertjes doorzwommen die me onderuit hadden kunnen halen, maar ik sta nog altijd recht. Zullen we bij mijn gewicht beginnen? Net zoals mijn ouders, ben ik lang zwaarlijvig geweest. Ik zat al op mijn vijfde bij de diëtist, die niet beter wist dan tegen me te roepen dat ik minder moest snoepen. Het had weinig effect. Ik slaagde er niet in om mijn gewicht in de hand te houden en daardoor voelde ik me extreem lelijk. Na ontelbare mislukte diëten ben ik vorig jaar tot een nieuw inzicht gekomen.

Elke ochtend als ik wakker werd, voelde het alsof ik door een bus was overreden. Door mijn ongezonde levensstijl was ik passief zelfmoord aan het plegen. Plots speelde ijdelheid geen rol meer in mijn motivatie, maar wilde ik gezond ouder worden voor mijn vijf kinderen. Als er niets veranderde, zou ik over tien jaar in een rolstoel zitten en niet eens oud genoeg worden om ooit oma te zijn. Onder begeleiding ben ik erin geslaagd om af te vallen tot een normaal gewicht voor mijn lengte. Ik heb nu tonnen energie omdat ik geen suiker meer eet en enkel pure, gezonde gerechten klaarmaak.”

Mentale time-out

“Door mijn nieuwe levensstijl had ik voor het eerst in lange tijd ook de energie om bewust nieuwe mentale gewoontes aan te leren. Ik doe nu niet langer aan multitasking. Er waren periodes in mijn leven dat ik tegelijk een kinderboek illustreerde, een theehuis openhield met zelfgemaakt gebak én kinderkleren verkocht, allemaal in combinatie met een groot gezin. Wie te veel balletjes in de lucht wil houden, doet alles maar half. Ik ben iemand die altijd haar hart volgt en daardoor heb ik in het verleden misschien te veel ja gezegd tegen projecten die me niet noodzakelijk gelukkig maakten. Ik leer nu prioriteiten stellen en zorg dat het goed gaat met mijn gezin.

Sinds vijf jaar ben ik een single moeder, wat niet evident is met vijf opgroeiende kinderen. De beslissing om te scheiden van mijn ex, heb ik niet lichtzinnig genomen. Ons huwelijk liep jarenlang gesmeerd. We hadden op een bepaald moment samen twee kinderkledingwinkels in Leuven en Brussel. Dat ging prima, tot de aanslagen in Parijs en Brussel. Plots waren er geen toeristen meer, plots bleven de winkelstraten leeg. Onze stock raakte niet verkocht, maar we moesten wel leveranciers, btw en sociale zekerheid blijven betalen. De financiële problemen bleven niet lang uit en we hebben de winkels moeten sluiten. Dat zorgde voor een sneeuwbaleffect.

Soms dacht ik echt dat Murphy bij mij was komen inwonen. Alles bleef maar instorten, niet alleen op financieel vlak, ook mijn gezondheid verslechterde. De schulden zorgden voor torenhoge stress, waardoor mijn ex totaal gefrustreerd raakte. Hij verloor steeds vaker zijn geduld en werkte dat uit op de kinderen. Ook fysiek. Op een bepaald moment zat ik totaal uitgeput bij de dokter. Ik kreeg gelukkig de kans om uitgebreid mijn verhaal te vertellen en daardoor kon ik onze situatie plots zeer helder inschatten. Kort daarna ben ik bij mijn man vertrokken. Vandaag vind ik het falen van mijn huwelijk minder erg dan de reden dat ik ben weggegaan. En daarbij horen ook schuldgevoelens. Ik heb me te veel geplooid in dat huwelijk. Gelukkig is voor hem ook de rust teruggekeerd. De kinderen en ik hebben nog contact met hem, maar we blijven argwanend. Er zijn te veel onherstelbare fouten gemaakt.”

Survivalmode

“De schulden zijn nu voor een stuk afbetaald, maar ik heb echt zwarte sneeuw gezien. Alle rosse centjes bijeenzoeken om een brood te kunnen kopen: leg dat maar eens uit aan je kinderen. Zij zien dagelijks hoe geprivilegieerd hun klasgenoten zijn. Alles kwam op mijn schouders terecht: administratie, vijf kinderen, schoolwerk, koken, de was en de plas. Je gaat in survivalmode en op den duur ben je enkel nog bezig met de primaire behoeftes. Als die voldaan zijn, kan de rest wel wachten. Maar dat is op den duur ook geen leven.

Ik besefte dat ik nood had aan zekerheid. Daarom ben ik gaan solliciteren bij mijn vroegere werkgever van voor ik zelfstandige werd: de luchthaven. Ik mocht meteen beginnen. Daardoor heb ik weer perspectief, er is opnieuw structuur en continuïteit in mijn leven. Er beginnen weer dingen te lukken. Zeker nu ik een prioriteit heb gemaakt van mijn gezondheid. Wat me er zeker ook heeft doorgehaald, is mijn clan van goede vrienden en familie. In deze nieuwe fase van mijn leven, elimineer ik alles wat te veel energie opslorpt. Negativiteit krijgt geen plaats meer. Dat maakt het leven veel draaglijker. Ik heb een rustpunt gevonden.”

Dé drie tips van Kristina

• Elke oplossing begint met een eerste stap. Als je die genomen hebt, neem je de volgende stap. Laat je niet leiden door het negatieve stemmetje in je hoofd.
• Probeer niet te veel te multitasken. Neem de tijd om af en toe stil te staan bij je emoties.
• Bij een onverwachte, heftige gebeurtenis denk je soms dat de gevolgen niet te overzien zijn. Maar wie overmand is door emoties, ziet (nog) geen oplossingen. Laat je bijstaan door goede vrienden of schakel een professionele hulpverlener in: die kan de situatie vaak beter inschatten.